Ukraina według Marcina

Cześć

Piszę o turystycznych walorach Ukrainy, a czasem też o jej sąsiadach. Na stronie nie znajdziesz za wielu spraw związanych z polityką i historią, ani też rzeczy opisanych już w książkach. Poznasz tutaj Ukrainę wolną od stereotypów.

To strona dla ludzi pozytywnie myślących,
Do zobaczenia na Wschodzie

Napisz do mnie

Polska przegrała Lwów, ale wygrała Zachód. Zmalała, zmniejszyła się, skróciła, ale pozbyła najbardziej wyniszczających i konfliktogennych terenów. To było ocalające przesuniecie środka ciężkości. Ciężar terytorialny Polski przemieścił się w stronę Zachodu i Polska przestała być wschodnim krajem. Gdyby Anglicy w Jałcie wytargowali Lwów dla Polaków, Ukraińcy nie mieliby od czego zaczynać. W ogóle nie brano by ich pod uwagę. Ale i Polacy nigdy nie wyszliby na światło dzienne.

Jurij Andruchowycz – Leksykon miast intymnych. Swobodny podręcznik do geopolityki i kosmopolitki

Miasto leży gdzieś w zapomnianej przez Boga południowo-wschodniej części Europy i nosi nazwę Czernopol.

Gregor von Rezzori – Gronostaj z Czernopola

Połonina, na którą przyprowadza się owce i bydło, według słów i pieśni, dumna jest z tego. Harda, nieprzystępna okrywa się mgłami, jakby chustami. Dzień w dzień przez całe lato grają trembity, zwołując pasterzy spod szczytów, z rozległych stepów górskich, z łączek i kępek ukrytych po skałach i berdach, zwołują do posiłku, do podboju i na nocleg. Jest jeszcze jeden tylko głos równie donośny, to głos wroga połonińskiego, straszliwy ryk niedźwiedzia […]

Stanisław Vincenz – Na wysokiej połoninie. cz. I Prawda starowieku

Tańców huculskich jest wiele. Najpowszechniejsze jest koło, taneczny krąg, zwany hucułką: kilka lub kilkanaście osób, trzymając się za ramiona, porusza się w mocnym rozmachu przyśpieszając tempo coraz bardziej, aż do zawrotności.

Stanisław Vincenz – Na wysokiej połoninie. cz. I Prawda starowieku

(o Tatarach) – Z mięsem zaś postępują w ten sposób […] Pokrojone płaty kładą na końskim grzbiecie i solą z wierzchu, powodując, by jak najwięcej krwawiły. Następnie dosiadają konia i jadą na nim dwie lub trzy godziny w tempie, w jakim kroczy całe wojsko. […] Wówczas mięso jest już należycie skruszone, jakby duszone, wedle ich smaku.

Eryka Lassoty i Wilhelma Beauplana opisy Ukrainy

Nazywają mię nieraz gorliwi patryoci polscy nieprzyjacielem Polaków. Co mam powiedzieć na taki zarzut? Czy powołać się na świadectwo tych Polaków i Polek, których kocham, których wysoko cenię i dla których mam wszelki szacunek? Nie, pójdę prostszą drogą i powiem otwarcie: nie lubię zbyt gorliwych patryotów, tych, którzy mają usta pełne Polski, a których serce zimne jest dla niedoli chłopa lub najemnika polskiego.

Iwan Franko – Obrazki galicyjskie

Kołomyja – to stolica. Każdy człek się nią zachwyca. Zna ją także zagranica. Kołomyja słynna jest!

Dlaboga, panie Wołodyjowski! Larum grają! wojna! nieprzyjaciel w granicach! a ty się nie zrywasz? szabli nie chwytasz? na koń nie siadasz? Co się stało z tobą, żołnierzu?

Henryk Sienkiewicz – Pan Wołodyjowski

Być pijanym w Moskwie to jakby być rudym w Irlandii. Czy można człowieka prześladować z powodu koloru włosów? Chyba nie.

Jurij Andruchowycz – Moscoviada. Powieść grozy

(…) w środowiskach opiniotwórczych kreowano wizerunek Białorusi jako dziwacznego kraju. W nielicznych zresztą publikacjach prasowych, w reportażach telewizyjnych pokazywano kraj jako zdominowany przez kołchoźników, bełkoczących pijaków, żebrzące emerytki, niekiedy z odznaczeniami wojennymi na brudnych płaszczach. W ciągu kilku lat został w świadomości Polaków uformowany wizerunek Białorusi, który niewiele ma wspólnego z rzeczywistością

Eugeniusz Mironowicz